Rozdział 47

Jordan wyjechał kilka dni temu, a my zaczęliśmy przygotowania do Wigilii. Śnieg sypał od samego rana, a ja wraz z Zayn'em leżeliśmy na sofie przy kominku, pijąc herbatę.
-Musimy jechać do miasta. Kupimy lampki i choinkę- powiedziałam, wstając z kanapy.
-Nie chcę nigdzie jechać.
Chłopak złapał mnie za rękę i pociągnął w dół. Usiadłam mu na brzuchu i pochyliłam się nieco.
-Jutro święta, a my nie mamy drzewka.
-No dobrze.
Podniósł się leniwie, przytrzymując mnie. Cmoknął mnie w policzek i założył bluzę.
***
Podjechaliśmy pod mały, lokalny sklepik w Nortwich. Miasteczko nie było duże i wydawałoby się, że wszyscy się tu znają. Malik był przekonany, że znajdziemy tutaj łańcuchy na choinkę i lampki.
Wyszliśmy z auta i złapaliśmy się za rękę. Uwielbiałam to. Zawsze czułam iskierki w brzuchu.
Chłopak otworzył mi drzwi, a ja weszłam do środka. Wnętrze było utrzymane w starym stylu i wszędzie pachniało wanilią. W radiu na ladzie leciały świąteczne piosenki. Weszliśmy w głąb uśmiechając się do kasjerki, która rozmawiała z jakąś kobietą. Obie spojrzały na nas spode łba. Niepewnie spuściłam głowę i poszłam dalej. Stanęliśmy przed szafką, na której były światełka i zaczęliśmy przeglądać wszystkie pudełka.
-Jaki kolor?-zapytałam
-Jakikolwiek.
-Zayn!
-Wiesz co? Ty wybierz ozdoby, a ja wyjdę na zewnątrz i znajdę jakieś drzewko, ok?
-Niech ci będzie.
*Zayn's POV*
Czułem na nas wzroki tamtych kobiet. Wiedziałem co o nas myślą. Kiedyś bym się tym nie przejął, ale wiem, że Diana nie jest tak odporna. Wolałem wyjść zanim coś powiedzą, a ja nie powstrzymałbym swojego gniewu.
Obszedłem więc sklepik dookoła i poszedłem tam gdzie zazwyczaj przed świętami sprzedawali choinki. Nadal tu są, a na dodatek mam stąd widok na Di. Tutaj było znacznie więcej ludzi. Widocznie nie tylko my na ostatnią chwile kupujemy dekoracje.
-W czym pomoc?- zapytał mężczyzna ubrany z grubą, czarną kurtkę i czapkę. Wydawał się być miły.
-Szukam jakiegos drzewka. Coś nie za dużego.
-Może to?
Pokazał mi dwumetrową sosnę z dość ładnymi gałęziami. Zazwyczaj z Vivi mamy mniejszą, ale nie jesteśmy teraz w bloku i to są inne święta. Już miałem powiedzieć, że biorę kiedy przed okienko zobaczyłem, jak Diana kłóci się z jakimiś ludźmi w sklepie. Nie mówiąc nic sprzedawcy wróciłem do dziewczyny.
-Co się dzieje?- zapytałem wchodząc do sklepu
Nagle nastała cisza. Kobiety patrzyły na mnie jak każdy obcy człowiek-z przerażeniem. Facet stojący u ich boku, udawał twardego, ale wiem, że się bał.
Ruszyłem powoli do przodu słysząc jedynie stukot moich butów i durną bożonarodzeniową melodyjkę
-Diana? Wszystko ok?
-Tak, po prostu niektórzy oceniają kim ktoś jest po tym jak wygląda. Ma tatuaże, od razu musi być kryminalistą i złodziejem.
-Wy mieszkacie w tym domu nad jeziorem?- zapytał mężczyzna, nim zdążyłem odpowiedzieć na to, co powiedziała moja dziewczyna
-Nie sądzę by była to twoja sprawa.
-Tam mieszkali porządni ludzie. Nie uwierzę, że sprzedali dom komuś takiemu jak wy.
Dosyć kurwa. Podszedłem do tego gnoja i łapiąc go za koszulkę, przyparłem do ściany i podniosłem tak, że nie dotykał ziemi czubkami palców.
-Komuś takiemu jak my? Czyli?
-Widziałem cię tu kiedyś z kolegami. Motory, tanie laski, alkohol. Znam takich jak ty. Same problemy, których my w Nortwich nie potrzebujemy.
-Jeśli chcesz, to ja dopiero mogę sprowadzić tu kłopoty. I musisz wiedzieć, że nie kupiliśmy tego domu. Roggerowie to moi dziadkowie.
Opuściłem go i chwytając Diane za rękę wyszliśmy ze sklepu.
*Dianas POV*
Jadąc do domu cały czas myślałam nad tym co powiedzieli tamci ludzie. "Widziałem cię tu z tanimi laskami" "Banda kryminalistów" "Spalili dom w sąsiedztwie kilka lat temu" "Ukradli i sprzedali samochód". Postanowiłam nie wierzyć w nic co usłyszałam. Czemu mam przejmować się paplaniną obcych mi ludzi? Chciałam nie myśleć, ale nie umiałam. To niemal wierciło mi dziurę w głowie.
-Przyjeżdżałeś tu kiedyś z Charliem albo innymi znajomymi?
-Tak. Co lato tu jesteśmy.
-A te "tanie laski"?- zapytałam biorąc głęboki oddech
-Diana daj spokój. To co było jest przeszłością. Nie rozkopuj tego
-Chce wiedzieć.

-Dobra, nikogo tu nie było. Przyjeżdżałem z przyjaciółmi, robiliśmy male imprezy i tyle.
-Pierdolenia- powiedziałam cicho i spojrzałam za okno
-Co?- zapytał zatrzymując samochód
-Słyszałeś. Dobrze wiem co wy tu robiliście! Dziwki, imprezy, podpalony dom, auto. Nie możesz mi po prostu o tym powiedzieć?! Wiesz, że nie odejdę przez to jaki byłeś, ale przez to jaki jesteś teraz już tak
-Więc jaki jestem? No powiedz
Przeszył mnie wzrokiem, wiec odwróciłam twarz. Spojrzałam na drzewa za oknem, a we mnie narastał gniew
-No gadaj kurwa!- krzyknął
-Własnie taki! Denerwujesz się, bo chcę znać twoją przeszłość.
-Ale ja nie chce żebyś ja znała! Nawet ja nie chce jej znać! Nie muszę o wszystkim ci mówić
-O tym, że zabiłeś tu człowieka mogłeś chociaż wspomnieć
Chłopak milczał, co było doskonałym dowodem na to, że to prawda.
Otworzyłam drzwi i wysiadłam z auta. Nie zdążyłam nawet dobrze zamknąć drzwi, a Zayn już ruszył z miejsca zostawiając mnie jakiś kilometr od domu, w środku lasu. Odwróciłam się i zaczęłam iść w stronę miasta.
***
Siedząc na przystanku i ledwo czując palce u rak, poczułam wibracje telefonu. Zmarzniętymi dłońmi wyciągnęłam komórkę i zobaczyłam zdjęcie Malika.
-Co?-odebrałam
-Gdzie jesteś? Zaczyna robić się późno i zapowiadają burze śnieżne. Jestem w Nortwich, ale nie wiem gdzie cie szukać
-Nie szukaj, wracam do Londynu
-Co?
-Słyszałeś. Jestem na przystanku przy starym kinie. Autobus własnie jedzie. Pa Zayn
Rozłączyłam się i pociągnęłam nosem. Jak nic będę chora. Cudownie. Gdy pojazd zatrzymał się, wsiadłam do środka i kupiłam bilet do Londynu. Usiadłam na jednym z wielu wolnych miejsc i próbowałam trochę rozgrzać dłonie. Po niecałej minucie autobus gwałtownie zahamował. Dopóki nie zobaczyłam czarnego jeep'a przed nami nie wiedziałam co się dzieje. Nagle do pojazdu wszedł Zayn i odnalazł mnie wzrokiem.
-Chodź Diana. Wróćmy do domu, proszę.
-Właśnie tam jadę.
Popatrzył na mnie błagalnie i podał mi rękę.
-Wszystko ci wyjaśnię
Patrząc w jego oczy, nie mogłam powiedzieć ''nie'' i kazać mu stąd wyjść. Po prostu nie umiałam. Chwyciłam jego dłoń i wyszłam, przepraszając kierowce za zamieszanie.
-Przepraszam cie. Nie możesz wracać do Londynu
-Czemu?
-Bo cię tu potrzebuję.
-Do czego?
-Ja...nie mogłem zawiązać krawatu- zaśmiał się, a ja wiedziałam, że próbuje poluźnić atmosferę.
-Dobrze
Mimo, że nadal byłam zła, to podeszłam do niego i przytuliłam czule.
-Kocham cię-szepnął mi do ucha i przytulił mnie jeszcze mocniej
-Wracajmy już. Nie czuję rąk
*Zayn's POV*
Wziąłem jej małe, zimne dłonie w swoje i próbowałam oddać jej cale swoje ciepło. Zbliżyłem usta i dmuchnąłem ciepłym powietrzem.
To moja wina, że jest tak zmarznięta. Odjechałem i zostawiłem ją na mrozie.
Zdjąłem kurtkę i zarzuciłam ją na Diane. Sprzeciwiała się, mówiąc, że zmarznę, ale miałem to gdzieś. Zrobię wszystko, by ona czuła się dobrze.

------------------------------------------------------------------------------------------

Po ponad miesiącu w końcu dodaję nowy rozdział. Wiem, że to była długa przerwa, ale chyba jej potrzebowałam. Przemyślałam sobie wszystko i jestem gotowa na dalsze pisanie :)

Liczę na Wasze komentarze :)