Rozdział 11

Czułam jak dłonie mojego brata powoli obejmują moją talię. Zmienił się i to bardzo. Jest ode mnie o wiele wyższy niż w dzień gdy widziałam go po raz ostatni. Nie ma już aparatu na zęby. Wyrósł na zabójczo przystojnego faceta, który może łamać serca setkom dziewczyn.
-Co ty tu robisz?-zapytałam
Chłopak odsunął się ode mnie kładąc palec na ustach dając mi tym samym znak bym była cicho.
-Zayn nie może się dowiedzieć, że tu jestem. Jesteś w niebezpieczeństwie.
-Co?
-Musisz stąd uciekać. Norwich, pięć mil na południe od drogi A47. Wezwij pomoc gdy Zayn'a nie będzie w pobliżu.
Przetwarzałam słowa brata i powtarzałam w myślach adres.
-Colin wytłumacz mi to wszystko. Zayn powiedział, że chcę mnie chronić, że to komuś obiecał.
-Nikomu tego nie obiecał. Nie znasz go. Jeśli nie uciekniesz już nigdy nie wrócisz do domu. Zaufaj mi.
Dwie kompletnie różne wersje. Zayn zapewniał, że mnie nie skrzywdzi, że będzie mnie chronił. Mówił bym nie ufała bratu, bo nie wiem kim tak naprawdę jest. Colin natomiast karze uciekać mi od Malik'a sądząc, że chce coś mi zrobić i za wszelką cenę to własnie mu mam nie ufać. Zayn czy Colin? Obcy czy brat? Ktoś kto tulił mnie do snu podczas burzy czy ktoś kto nie cieszy się z widoku siostry? Jedno jest pewne. Któremuś z nich muszę zaufać i nie mam zielonego pojęcia komu.
-Muszę lecieć. Pamiętaj, uciekaj stąd.
-Zobaczymy się jeszcze?-zapytałam z bólem w głosie
Utrata Colin'a po raz kolejny byłaby dla mnie niczym sztylet prosto w serce. Raz się podniosłam, jako zupełnie ktoś inny. Czy teraz dam radę?
Chłopak bez emocjonalnie wzruszył ramionami, przyciągnął mnie do siebie i pocałował w czoło.
-Czemu tu jesteś?-zapytałam szeptem
-Niedługo się dowiesz
Chłopak odsunął się ode mnie i wyszedł gdy usłyszałam trzask drzwi z końca korytarza. Po kilku sekundach w salonie rozbłysło światło a ja ujrzałam Zayn'a ubranego jedynie w stare, szare dresy. Jego klatka piersiowa była pokryta licznymi tatuażami. Zauważyłam jakiś arabski napis na jego obojczyku i zaczęłam zastanawiać się co znaczy. Zaspanymi oczami wodził po salonie. Odgarnął kosmyk włosów, który spadł mu na czoło i podszedł bliżej.
-Z kim rozmawiałaś?- zapytał
-Z nikim. Może ci się przyśniło.
-Nie rób ze mnie psychola i gadaj kto tu był.
Malik w ciągu sekundy znalazł się przy mnie popychając mnie na ścianą i przytrzymując moje dłonie bym nie uciekła. Jego oddech stał się szybszy a do oczu napłynęła wściekłość.
-Zapytam jeszcze raz i nie waż się kłamać, bo i tak poznam prawdę. Kto tu był?-powiedział oddzielając ostatnie słowa przerwą.
Milczałam. Teraz nadszedł czas bym dowiedziała się kto mówi prawdę. Kto naprawdę chce mi pomóc.
-Najpierw ja o coś zapytam, dobrze? I nie waz się kłamać, bo i tak poznam prawdę- zacytowałam go.
Chłopak lekko skinął głową. Nadal był wściekły i nie wiem jakim cudem się zgodził.
-Chcesz mnie skrzywdzić lub pozwolić na to komuś innemu?
Zmarszczka na jego czole dała mi znać, że nie wie o co chodzi. Przymrużył oczy skanując moją twarz. Myśli nad odpowiedzią? To nie zwiastuje nic dobrego.
-Nie chcę cię skrzywdzić i nie dam cię skrzywdzić nikomu kto tego chce.
-Dlaczego?
-Miało być jego pytanie. Teraz ja. Kto tu był?
Przygryzłam wewnętrzną stronę policzka, zacisnęłam oczy i powiedziałam prawdę. Wsypałam własnego brata. Zaufałam obcej osobie zamiast bratu. Oczy Zayn'a stały się jeszcze bardziej wrogie dla świata jednak twarz uspokoiła się. Nachylił się nade mną, puścił moje nadgarstki i położył dłoń na mojej tali.
-Zabiję go-wyszeptał mi do ucha
-Nie, nie zabijesz- również szepnęłam- bo inaczej ja zabiję Vivi.
Nie kłamałam. Zrobię to gdy Colin'owi coś się stanie. Pójdę tam i ją zabiję. Będzie cierpiał tak samo jak ja. Teraz pewnie wyśmiewa mnie w myślach sądząc, że nie byłabym w stanie. Tu się myli. Nic o mnie nie wie. Może nie zginęłaby z mojej ręki, ale mógłby to być nieszczęśliwy wypadek.
-Nie zrobisz tego- powiedział pewny siebie
-Czemu tak myślisz?
-Jesteś tutaj. Moja dłoń na twoim ciele. Wiem, że tego nie chcesz, ale boisz się mnie udepnąć. Boisz się, że będąc tutaj coś do mnie poczujesz. Nie odpychasz mnie od siebie, bo nie chcesz mieć czasu na myślenie o tym wszystkim. Sądzisz, że miałabyś na tyle odwagi by zabić moją siostrę?
-Tak, właśnie tak myślę.
Odsunęłam go od siebie i wróciłam do pokoju. Czemu Zayn chce go zabić? Czemu nie mogą mi wszystkiego powiedzieć?!
Położyłam się na dużym łóżku, zakryłam twarz poduszką i krzyknęłam ile sił w płucach. Muszę wracać do domu, tylko jak? Zayn cały czas jest w pobliżu. Cały czas ma mnie na oku. Przytuliłam się do poduszki i zasnęłam mając nadzieję, że przyśni mi się jakaś odpowiedź.

***
Minęły dwa dni od odwiedzin mojego brata. Ja i Zayn rozmawialiśmy ze sobą tylko gdy naprawdę musieliśmy. Całe dnie siedziałam w pokoju lub w salonie czytając książki. Ciągle zastanawiałam się dlaczego tu jestem. Dlaczego Zayn widząc moją niechęć do niego, nie odwiezie mnie do domu? Raz słyszałam jak rozmawiał z kimś przez telefon, kazał temu komuś znaleźć Colin'a.
Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Krzyknęłam by Zayn wszedł i usiadłam na łóżku.
-Możemy pogadać?
-O czym? O tym jak chcesz zniszczyć mojego brata? Wybacz, ale nie chcę tego słuchać.
-Chcę przeprosić i wytłumaczyć kilka spraw.
Zayn będzie mnie przepraszał? Będzie tłumaczył co się dzieje? Co jak co, ale tego się nie spodziewałam gdy rano zakładałam skarpetki. Dam mu szansę. Poklepałam miejsce obok siebie a chłopak podszedł i usiadł na materacu.
-Więc słucham.
-Chcę prze...przeprosić za to, że się tak ostatnio na ciebie wydarłem i że groziłem zabiciem Colin'a- powiedział drapiąc się po karku
-Przeprosiny zawsze przychodzą ci tak ciężko?
-Uczę się- zaśmiał się spoglądając w moje oczy- Chcę też wyjaśnić czemu tu jesteś.
Nastałam cisza, której nie miałam zamiaru przerywać. Spuszczony wzrok Malik'a znów odnalazł moją twarz.
-Diana to ciągnie się od naprawdę bardzo dawno. Ja...ja zrobiłem coś złego i tak spłacam dług. Muszę cię chronić. Wtedy na wyścigu, wypadek Ian'a nie był przypadkiem. On był wtyczką ludzi, człowieka, który chce cię skrzywdzić.
-Kto każe ci to robić?
-Nie wymagaj ode mnie tak wiele. Nie mogę ci tego powiedzieć, ale obiecuję ci, że się dowiesz.
-Czemu Colin mówił, że nie jestem tu bezpieczna, że mam uciekać?
-Nie wiem, ale zaufaj mi, tu nic ci się nie stanie. W mieście cały czas mieliśmy kogoś na ogonie. Tu nie. Nikt nie wie gdzie jesteśmy. Nikt oprócz moich kolegów.
Nie mogłam przyjąć do siebie więcej informacji. Kto kazał mu mnie chronić?! Zakryłam twarz dłońmi i oparłam łokcie o kolana. Uspokój się Diana, powtarzałam.
-Czy oni chcą mnie zabić?- zapytałam nie patrząc na niego.
-Tak- odpowiedział krótko
-Dlaczego?
-Nie wiem, Diano.
Czułam jak łzy zbierają się w moich oczach. Nie mogę płakać. Nie przy nim.
-Zayn?-powiedziałam podnosząc głowę-Mógłbyś coś dla mnie zrobić?
Chłopak skinął głową z lekkim uśmiechem.
-Przytul mnie-szepnęłam


---------------------------------------------------------------------------------

Po tylu dniach męczarni nad rozdziałem, w końcu go napisałem. Nie należy najlepszych, ale jest :// Dziękuje za tak dużo komentarzy przy ostatnim rozdziale :)
Teraz jednak mniej przyjemna sprawa.
Robię sobie 2 tygodnie przerwy. Są wakacje i ja też muszę odpocząć.

Na boku jak już pewnie zauważyłyście umieściłam czat, na którym możecie do mnie pisać. Będę starała się odpisywać na wszystko. Jest też okładka Zakładu :)