Rozdział 1

  W słuchawkach zabrzmiał następny energiczny kawałek gdy przekroczyłam kolejną przecznicę. Był już wieczór a na dworze robiło się coraz ciemniej, gdy biegłam do domu. Uciekałam? Śpieszyłam się? Nie. To był ten dzień w tygodniu, w którym szłam wykończyć się fizycznie. W ten sposób męczę się na tyle, że nie myślę o problemach, których i tak mam niewiele jak na osobę w moim wieku.
  W oddali zobaczyłam sklep więc postanowiłam wejść i kupić butelkę wody. Gdy tylko przekroczyłam próg, uderzyło mnie chłodne powietrze. Znalazłam dział z napojami, wzięłam małą butelkę niegazowanej wody i zaczęłam iść w stronę kasy. Nagle telefon w mojej bluzie zaczął dzwonić. Wyciągnęłam go a na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie Lee.
-Hej-odebrałam
-Gdzie jesteś?
-Jest piątek wieczór, biegam. Tak właściwie to teraz jest w sklepie, a co?
-Chciałam iść na imprezę, ale...
-O której?-Co jak co, ale nie, nawet zmęczenie, nie odciągnie mnie od dobrej zabawy.
-Za godzinę w MoS*
-Będziesz na miejscu?
-Tak będę z Blair'em.
-Ok-powiedziałam i chwyciłam z pułki tabletki na ból głowy.
Rozłączyłam się i położyłam zakupy na ladzie. Tuż za mną, z butelką piwa, stał młody chłopak, pewnie tylko kilka lat starszy ode mnie. Zerknęłam na niego ukradkiem i zobaczyłam wysokiego bruneta w kapturze i okularach. Skądś go znam, jestem tego pewna.

Zwróciłam wzrok ku kobiecie czekającej na pieniądze. Wręczyłam jej banknot i odeszłam. Otworzyłam wodę i upiłam łyk, który niemal natychmiast orzeźwił moje ciało. Tabletki schowałam do kieszeni i wznowiłam bieg.

***

Wyszłam spod prysznica owinięta ręcznikiem i skierowałam się w stronę garderoby. Znalazłam czarne, obcisłe spodnie , białą koszulkę z jakimś napisem i skórzaną kurtkę. Inne dziewczyny do kluby założyłyby pewnie małą-czarną ale nie ja i Lee. Poza tym nie będę jeździć na motorze w sukience. Ubrałam się, wyprostowałam swoje długie, blond włosy, zrobiłam mocny makijaż i byłam gotowa. Wyszłam z mieszkania zamykając drzwi. Oto jeden z wielu plusów mieszkania bez rodziców-nigdy nie muszę nikomu mówić gdzie idę.

***

W przepełnionym ludźmi klubie, zaczęłam szukać Lee i jej chłopaka Blair’a. Przed budynkiem widziałam jego motor więc na pewno tu są. Nagle przed oczami mignęły mi rude włosy przyjaciółki. Zaczęłam iść w ich stronę. Siedzieli przy barze. Valee pewnie piła drinka a Blair jakiś sok. Tak, on nie pije. Robi to tylko przy specjalnych okazjach.

-Hej-przywitałam się

-Już myśleliśmy, że nie przyjesz-powiedziała Lee

Dziewczyna miała na sobie skórzany kombinezon, w którym wyglądała naprawdę dobrze.

-No co wy. Nie mogłabym tego przegapić.

-Coś podać? –zapytał barman

Był ode mnie dużo wyższy. Jego czarne włosy idealnie pasowały do bardzo jasnych oczu. Był naprawdę przystojny.

-Nie dziękuje-powiedziałam z uśmiechem

-Ty też?- Zapytała zrezygnowana Lee

-Jestem motorem a poza tym przyszłam potańczyć a nie się nachlać-zaśmiałam się kręcąc biodrami

-Długo nie potańczysz. Dzisiaj mam wyścig-oznajmił Gilbert

-Dlaczego nie powiedziałeś?

Nie miałam ochoty słuchać jak się kłócą, więc ruszyłam na parkiet. Muzyka zawładnęła moim ciałem i pochłonęła w wir zabawy. Tańczyłam z kilkoma fajnymi chłopakami, ale żaden niczym się nie wyróżnił. Norma. Czasami chciałabym się zakochać, poczuć się jak Lee, ale później dochodzi do mnie, że nie ma facetów, którzy będą za mną dla mnie a nie dla siebie. Ci wszyscy kręcący się koło mnie kolesie nie byli mnie warci. Nikt kto gapi się najpierw na mój tyłek i cycki a później w oczy, nie jest mnie wart. Stąd wiem, że Blair kocha Valee. Gdy go poznałyśmy, podszedł do niej, cały czas patrząc w jej oczy, i zaprosił ją do tańca. Mimo, że jest typem bad boy'a nigdy nie podniósł na nią ręki. Nawet przy znajomych mówi jej, że ją kocha. Pamiętam jak kiedyś na wyścigu jakiś koleś się do niej lepił, Blair wtedy powiedział, żeby ścigał się z nim i jeśli wygra będzie mógł zabrać jego motor i kurtkę a jeśli to Blair wygra, tamten odda mu Lee. Gilber wygrał. Wygrał z najlepszy z najlepszych dla Lee.

   Nagle poczułam czyjąś dłoń na przedramieniu. Byłam pewna, że to moja przyjaciółka lub kolejny napalony koleś, który nie ma u mnie szans. Wciągnęłam powietrze i odwróciłam się spotykając wysokiego szatyna ubranego na czarno.

-Cześć-mogłam wyczytać z jego warg

-Cześć-odpowiedziałam z uśmiechem

Pierwszy przystojniak z manierami. Już miałam zapytać o jego imię, gdy rudowłosa dziewczyna niemal wytargała mnie na zewnątrz.

-Co się stało?!-zapytałam pretensjonalnie

-Wiesz z kim Blair będzie się ścigał? Z tym całym Malik’iem!

-Żartujesz?

-Nie! Zgadnij jeszcze o co- w jej oczach niemal było widać łzy-a raczej o kogo.

-Chyba nie chcę wiedzieć

W mojej głowie pojawiło się tysiąc myśli na raz, ale chyba wiedziałam o kogo będą walczyć. O…

-O nas, Diana!

Dobra, nie o tym myślałam. Sądziłam, że o Lee, ale ja? Zabiję go! Jak mógł to zrobić?!

-O co dokładnie chodzi?- zapytałam siląc się na spokój

-Jeśli Bir wygra zabiera nas obydwie. Jeśli przegra… jeśli przegra, bierze tylko jedną. Drugą bierze Malik.

-Nie ma takiej opcji!- wrzasnęłam

Krew w moich żyłach zaczęła buzować. Teraz na pewno go zabiję!

-Diana…

-Lee on tego nie wygra i wybierze ciebie! Dlaczego on to zrobił?!

-Ten chłopak widział cię kilka razy z nami. Dorwał Blair’a i groził mu, albo zakład, albo załatwią nas obydwie.

Załatwią?

-Dziewczyny?- usłyszałam głos tego dupka

-Zakład? Oszalałeś?!-krzyknęłam odpychając go ode mnie

Nie obchodziło mnie to, że tylu ludzi się na nas patrzy. Ten idiota mnie sprzeda. W dupie na to co oni mogą mi zrobić. Przecież to Malik zabił jego przyjaciela. To on grzebał przy jego motorze.  To przez niego Ian wyleciał w powietrze.

-Przepraszam-niemal warknął

-Przepraszam tu nic nie zmieni.

-Ja to wygram!

-Jak? Nie boisz się w ogóle z nim ścigać? Co jeśli historia się powtórzy?

Na jego twarzy wkradł się ból. Wiem, że nie powinnam przy nim poruszać tego tematu, ale stało się. W jego oczach zawitała groza. W ciągu sekundy znalazł się przy mnie i pchnął na ścianę. Lee próbowała go ociągnąć… na marne.

-No już, uderz mnie!- krzyknęłam

Jego ręka z impetem walnęła w mur za mną.

-Wygram dla Ian’a.

-Di nic ci nie jest?- zapytała roztrzęsiona przyjaciółka

-Wszystko ok. Uspokój go trochę.

-Będzie dobrze.

-Oczywiście.

Nie chodzi o to, że nie wierzę w możliwości przyjaciela, ale z Malikiem jeszcze nikt nie wygrał. Właściwie to samo mówili o tamtym kolesiu, który przegrał z nim kilka lat temu. Może niepotrzebnie się martwię.

***

Zdjęłam kask i rozejrzałam się w poszukiwaniu przyjaciół. Znalazłam ich stojących na starcie. Dziś albo będziemy świętować zwycięstwo, albo martwić się o następny dzień. Nie wiem na ile Malik weźmie jedną z nas, właściwie mnie. Godzinę, dzień, tydzień, wieczność. Mam tylko nadzieję, że jeśli do tego dojdzie, moi najbliżsi zrobią wszystko by mnie stamtąd wyciągnąć.

  Nagle poczułam chłód i dreszcz przeszywający moje ciało. Odwróciłam się i zobaczyłam bruneta o głowę wyższego ode mnie. Kaptur, okulary przeciwsłoneczne. Co za debil nosi okulary o tej godzinie? Chwila, ja już go widziałam. Wtedy w sklepie, stał za mną. Cholera.

-Cześć Diana.

-Po pierwsze, skąd znasz moje imię? Po drugie, odwal się.

-Nie wiesz chyba z kim rozmawiasz-powiedział i zdjął okulary oraz kaptur

-Malik-syknęłam

-Może być też Zayn, kochanie.

-Jak mogłeś założyć się z Blair’em o mnie i moją przyjaciółkę?

-Bardziej chodziło mi o ciebie niż o nią. Gilbert przegra i ty dobrze o tym wiesz. Zabierze Lee a ja ciebie-nachylił się nade mną i szepnął mi do ucha

-Po moim trupie!

-Wolałby się żywą. Przynajmniej teraz.

-I co, myślisz, że z tobą pójdę?

-Nie masz wyboru. Albo pójdziesz z własnej woli albo cię zmuszę. Spójrz na budynek za tobą. Dach-odwróciłam się i zobaczyłam kolesia z karabinem

-Jesteś nienormalny-powiedziałam bardziej do siebie niż do niego

-Nie mogę się już doczekać, aż cię zabiorę.

-Nie ciesz się tak, wyścig się jeszcze nie skończył.

Żaden dupek nie będzie mnie straszył. Nawet jeśli jest nim Malik.

*MoS-Ministry of Sound-jeden z najlepszych klubów w Londynie

*Jeśli przeczytałeś/aś napisz komentarz*