Rozdział 33

-Zayn chodźmy już- powiedziałam ciągnąc chłopaka za ramię
Ani drgnął. Nadal ze złością wpatrzony w brata stał, przypierając go do ściany.
-Dzwoń na policję- usłyszałam głos jakiegoś faceta za plecami
Nie, nie, nie!
-Proszę nie dzwonić, my już wychodzimy- prosiłam z desperacją i widziałam współczucie w oczach mężczyzny
-Zayn- powiedziałam ponownie i złapałam jego twarz, obracając go do siebie- Chodź, proszę.
Wyciągnęłam Zayn'a z kawiarni i wzrokiem zaczęłam szukać jego auta. Czułam jak moje nerwy szaleją i wiedziałam, że zaraz pęknę.
-Diana
-Gdzie masz auto? Musimy jechać po Lee. Zdobyłam adres Pioruna.
Odwróciłam się i zaczęłam iść chodnikiem
-Diana!- Zayn powiedział bardziej stanowczo i chwyciwszy za rękę odwrócił mnie
-Gdzie masz auto? Lee jest w niebezpieczeństwie, ja muszę ją znaleźć- zaczęłam mówić szybko, jak oszalała, a z moich oczu zaczęły kapać łzy.
-Cicho
Chłopak przyciągnął mnie do siebie i przytulił mocno. Moja głowa była na wysokości jego klatki, więc słyszałam i czułam bicie jego serca. Uderzało naprawdę mocno. Nie dawał mi możliwości odsunięcia się nawet na chwile. Kurczowo trzymal mnie przy sobie i powtarzal, bym sie udpokoila. Dodawał mi otuchy, której tak bardzo potrzebowałam.
-Jedzmy już, Zayn- szepnęłam


***
Nigdzie do końca nie było bezpiecznie. Piorun wiedział gdzie mieszkam, wiedział również gdzie mieszka Zayn. Siedzenie w jednym z tych miejsc było ryzykowne... bardzo, ale co w tym momencie nie jest ryzykowne? White może kazać komuś nas śledzić lub sam to robi i zna nasz dosłownie każdy, najmniejszy ruch. Siedzieliśmy własnie w piątkę, ja, Zayn, Charlie, Alarick i Blair, w barze, w którym pracuje. Postanowiliśmy zaufać Colinowi i pozwolić mu pilnować Vivi. Gówniarz jest teraz uzbrojony i jeśli nie jest po naszej stronie Vi jest w cholernych tarapatach. Kazaliśmy jej dzwonić co 2 godziny. Blair i Rick musieli na moment porzucić topór wojenny i zając się tą sprawa wspólnie.
Wyjaśniłam im wszystko. Od morderstwa mojej matki, po wydarzenie w Nortwitch. Powiedziałam, że White porwał Lee, prawdopodobnie dlatego, że chce dopaść mnie. Czemu? Nie wiem.
Nagle zadzwonił telefon Blair'a.
-Nieznany- powiedział i odebrał, włączając głośnomówiący, jednak tak by Daniel, będący jedynie w lokalu, tego nie słyszał
-Blair Gilbert
-Mam ją- odezwał się Piorun. Sam dźwięk jego głosu przyprawiał mnie o dreszcze- Na razie żyje. Wpadliście pewnie na to, że to nie o nią mi chodzi. Chce czego innego, a może kogo innego.
Chłopcy spojrzeli na mnie, a ja mimowolnie złapałam dłoń Zayn'a. On chce mnie.
-Widze Was. Siedzicie w tym zapyziałym barze, w rogu, rozglądacie się, ale i tak mnie nie widzicie. Oprócz Diany i jej kolegi, nikt z was nie wie, jak wyglądam. Mogę przechodzić kolo was codziennie, a wy nie będziecie wiedzieć nic. Dopadnę Diane i to będzie zbrodnia doskonała, słyszycie? Doskonała-ostatnie słowa wyszeptał, niemal niesłyszalnie, jednak mnie wydawało się jakby krzyczał. To bedzie zbrodnia doskonała.
-Nie wiem o co ci chodzi i czemu to robisz, ale będę cie szukał, aż cie znajdę- zaczął roztrzęsiony Blair- A gdy cie znajdę, zabije.
-O ile to ja najpierw nie zabije ciebie- głos Pioruna był poważny, nie śmiał nawet żartować.

Ten człowiek to sadystyczny świr, którego groźby należy traktować jak obietnicę. Każda z osób, którą prześladował nie żyje. Nie wiem, czy ma wytłumaczenie swoich czynów...na pewno nie, przecież gdyby było inaczej wiedziałabym o tym. W końcu teraz nachodzi mnie, a ja nic mu nie zrobiłam. 

-Tutaj Diana- odezwałam się nagle 

-Witaj

-Czemu chcesz mnie zabić?- wypaliłam i spotkałam się z jego śmiechem

-Powiem ci przed śmiercią. Teraz wybaczcie, ale dostałem wiadomość, że twoja przyjaciółka się nudzi... pojadę do niej.

-Tylko waż się ją tknąć!- krzyknął Blair biorąc do ręki telefon, jednak było już za późno. White rozłączył się, pozostawiając nas jeszcze bardziej zaniepokojonych niż wcześniej.

Gilbert wstał z miejsca i z całej siły cisnął cukierniczką, stojącą na stoliku, w ścianę. Chodził w kółko po lokalu zaczynając tylko denerwować Daniela.

-Wszystko ok?-zapytał mój współpracownik

-Tak- powiedziałam i podeszłam do przyjaciela-Chodź Blair

Złapałam go pod ramię i poszłam z nim na zaplecze. Usiedliśmy przy stoliku, przy którym zawsze jadaliśmy lunch. 

-Znajdziemy ją, Blair. 

-A co jeśli ten psychol jej coś zrobi?- powiedział ze łzami w oczach

-Myślisz, że ja się tego nie boję? Byłabym w stanie zabić, oddać życie, by ja uratować. 

-Nie musisz tego robić. Ja oddam za nią życie. Znajdą White'a i zawre z nim pakt. Zabije mnie zamiast Lee. 

-Ale mu chodzi o mnie, nie o ciebie, ani o nią. Żadne z nas nie zginie, rozumiesz? Musimy jakoś dotrzeć do Pioruna i odbić Valee, a później... później musimy pozbyć się jego.

-Naprawdę chcesz go zabić? 

-Zasłużył. To będzie... działanie w obronie własnej. 

-Wojna?

-Sam tego chciał. Teraz będzie wiedział, że z naszą paczką się nie zadziera- powiedziałam z uśmiechem pełnym bólu i złości. 

-Diana, ja nie mogę jej stracić. Kocham ją tak cholernie mocno, on nie może mi jej odebrać. 

------------------------------------------------------------------------------------

Oficjalnie i nieodwracalnie mam 15 lat!!!! Party!!!!!!!!!!!!!!!!! 

Taaaak, Kasia ma dzisiaj urodziny!!!

Specjalnie z tej okazji nie spałam pół nocy i wstałam o 6 żeby napisać ten rozdział. Zaczyna się dziać jhbgjwhrgjr 

Przy ostatnim rozdziale poczułam niemałe rozczarowanie, bo było tylko 15 komentarzy ://

Dacie radę (wiem, że tak!) pobić rekord 37 komentarzy? Taki prezent na urodziny? :))

WESOŁYCH ŚWIĄT TAK W OGÓLE!