Rozdział 39

-Ona poszła do Pioruna- szepnąłem przerażony
Zerwałem się z miejsca i zacząłem biec przez korytarz
Słyszałem za sobą krzyk Charliego, ale wtedy miałem go gdzieś. Muszę znaleźć Diane, zanim ona znajdzie White i będzie za późno. Jak mogłem do tego dopuścić?! Jak ona mogła iść tam sama?! Rozumiem, Valee to jej przyjaciółka, ale powinna wymyślić coś lepszego, niż dać się za nią zabić. Gdyby któryś z moich przyjaciół został porwany na pewno nie poszedłbym na spotkanie z sadystycznym mordercą!
Nie było czasu, by czekać na resztę, czy windę, więc znalazłam schody i zbiegłem nimi na parking. Biegłam jak szybko potrafiłem, ale płuca zniszczone przez dym z papierosów, krzyczały i nie pozwalały mi na więcej. Odnalazłem odpowiedni sektor, ale naszego auta nigdzie nie było. Sięgnąłem ręką do kieszeni. Zabrała mi klucze! Jeśli Brian jej nie zabije, ja to zrobię! To jest już coś więcej niż głupia gra. Tu nie ma miejsca na nieprzemyślane posunięcia. Gdybym tylko wiedział, gdzie ona teraz jest... byłbym z stanie nawet wezwać policję. Mam z nimi na pieńku przez wyścigi, al;e tu nie chodzi o mnie. Diana...ona może zginąć.
-Co jest?-zapytał zdyszany Blair
-Ślepy jesteś?! Diana zabrała auto i pojechała po twoją głupią dziewczynę! Gdybyś się z nią wtedy nie pokłócił, nie poszłaby do niej do domu, nie spałaby tam, a Piorun, by jej nie porwał. Teraz każdy z nas byłby oddzielnie i nie walczyłby z tym psycholem! To twoja wina kurwa! Nie dość, że zginie twoja ruda laska, to jeszcze Diana! Czy ty wiesz w ogóle kim jest tamten człowiek?-zapytałam wskazując mu ręką- To nie jest złodziej, czy koleś, którego szuka policja na całym świecie, bo przekroczył prędkość. To jest seryjny morderca. Zabija od wielu lat i nigdy go jeszcze nie złapali, wiesz czemu? Bo koleś wie, jak zniknąć bez śladu. Wie jak podejść ofiarę... wiedział jak podejść nas.
Chłopak podszedł do mnie i spojrzał mi prosto w oczy. Mimo, że był nieco niższy czułem jak nawe mną góruje.
-Gdybyś ty nie pojawił się w naszym życiu, wszystko byłoby okej. -Gdybym się nie pojawił, Diana już dawno byłaby martwa.
-A myślisz, że jeśli się pojawiłeś, to będzie inaczej?
-Jestem tego w stu procentach pewny.
-To się mylisz. To ty ją zabijasz, ona nie jest ciebie warta...nikt nie jest. Chcesz ją chronić przez mordercą, a sam nie jesteś lepszy. Zabójca, złodziej, kryminalista.
Odwróciłem się do niego plecami i zamierzałem już iść przed siebie.
-Nie dziwię się, że matka kazała ci spierdalać-powiedział Rick

Dosyć. Pozwalałem na traktowanie się, jak śmiecia zbyt długo. Powstrzymywałem się tylko dla Diany, ale koniec. Odwróciłem się i zaskoczyłem ich wszystkich uderzając go z pięści w twarz. Zrobiłem to z trzy razy i dałem spokój. Po jego brodzie spływała krew, a koszulę miał całą czerwoną. Opierał się o ścianę i trzymał za nos.
-Wasza trójka gówno o mnie wie- powiedziałam patrząc na Blair'a, Rick'a i Trevora.- Jak chcecie to, mogę stać się prawdziwym potworem
Otarłem policzek z krwi chłopaka i chwyciłem za telefon.
-I jeśli je znajdę, to przysięgam, że jeśli któraś z nich będzie miała zginąć z ręki White'a, to będzie to Valee. Teraz wybieram ją- szepnąłem wracając wspomnieniami do naszego pierwszego zakładu.
Wybrałem z telefonie numer do Ethan'a.
-Cześć
-Ethan, jest sprawa. Mógłbyś namierzyć auto Charlie'ego?
-Co się stało?
Chroniłem tamtą czwórkę przed poznaniem prawdy jak długo się dało, ale teraz muszę zdradzić prawdę.
-Przyjaciółka Diany została porwana i ona zabrała auto, by po nią jechać. Piorun ją porwał i muszę jak najszybciej ją znaleźć.
-O kurwa

*Diana's POV*
Zaparkowałam auto pomiędzy dwoma drzewami i zgasiłam silnik. Wciągnęłam głośno powietrze i otworzyłam schowek. Odgarnęłam okulary przeciwsłoneczne oraz jakieś papiery i na samym dnie znalazłam lśniącą broń. Wzięłam ją i włożyłam do kieszeni płaszcza. Chciałam wziąć ze sobą ciuchy, ale Zayn pytałby, po co mi one i właściwie nie miałabym czasu, by się w nie przebrać. Wysiadłam z auta i związałam włosy w kucyk. Zamknęłam oczy i zaczęłam iść wąską uliczką prowadzącą do elektrowni Goldsea, a dalej do mostu Grosmire.
Światła w domach były zgaszone, zupełnie jakby ludzie wyjechali wiedząc, że niedaleko jest morderca, a może od dawna nikogo tu nie ma. Co chwilę słyszałam skowyt psów, które, miałam wrażenie, że ostrzegają mnie przed tym wszystkim. Nie chciałam, by tak to się skończyło, nie chciałam sama kroczyć wśród cieni i wiedzieć, że nie mogę wrócić. W tamtej chwili czułam się tak bardzo samotna, nawet się nie pożegnałam, ale może to i lepiej. Czy myślę, że przeżyję? Pewnie tak się nie stanie. Czemu jako jedyna z tych wszystkich miałabym przeżyć? Niczym się spośród nich nie wyróżniam. Ludzie nie wiedzą kim jestem. Przechodnie na ulicy nie znają mojego imienia. Jestem taka jak wszyscy.
Włożyłam dłoń do kieszeni i poczułam zimno pistoletu. Nie odważę się strzelić, wiem to. Może strzelę sama do siebie, by White nie miał tej przyjemności.
Z przyspieszonym sercem skręciłam za rogiem i znalazłam się w jeszcze większym mroku. Nie widziałam nic, nawet czubka własnych butów. Wiedziałam, że nie ma innej drogi i musiałam pokonać strach i iść dalej. Na oślep ruszyłam przed siebie. Gdy zobaczyłam rzekę oświetloną przez lampy po drugiej stronie, wiedziałam, że to już prawie koniec. Weszłam na most w jednej z najstarszych i najbiedniejszych dzielnic w Londynie. Nogi zaczęły mi drżeć i zaczęłam się naprawdę bać. Kurwa! Czego ja się boję?! Śmierci? Jeżdżę na najszybszych maszynach jakie stworzyła ludzka ręka. Ja śmieję się śmierci w twarz. Nie będę się przed nią płaszczyć i błagać, by mnie oszczędziła. Jeśli myśli, że zacznę się bać, to grubo się myli. Mo­je przemyślenia są pros­te: nie ma człowieka, który by nie umarł. Sko­ro jest to nieod­wołal­ne i nieod­wra­cal­ne, to nie ma się cze­go bać. Przecież to nie będzie koniec świata, to będzie tylko koniec mojego świata.

Nagle w mgle zobaczyłam zarys auta, a po chwili oślepiły mnie jego światła. Nie minęło nawet pięć sekund kiedy z jego wnętrza wyszedł mężczyzna.
Podeszłam bliżej. Tak, to był on.
-Gdzie ona jest?- zapytałam
-Muszę być pewny, że przyszłaś sama.
-Przyszłam-powiedziałam krótko- Wypuść ją.
Nastała cisza, której tak bardzo nie lubiłam w ostatnim czasie. Usłyszałam jak mężczyzna śmieje się cicho, jednak bez grama rozbawienia. Był tak bardzo tajemniczy i mroczny... jak nigdy przedtem.
-Kochanie, ja jej nie mam- szepnął, a mnie stanęło serce.
-Jak to jej nie masz? 

Byłam przerażona. Nie bałam się o siebie, ale o Lee. Miała tu być, a jej nie ma!

-Postanowiłem być uczciwy i zostawić panienkę Colins w Hipodromie. 

Usłyszałam cichy dzwonek mojego telefonu.

-Odbierz. Pożegnaj się.

Wyciągnęłam telefon i zobaczyłam imię Zayn'a na wyświetlaczu.

-Tak?

-Gdzie ty jesteś?! Ethan nie może namierzyć auta!

-Wyłączyłam GPS, więc nadajnik nie działa. 

-Gdzie jesteś? On tak jest?

-Dobrze wiesz, że tak. Zayn, Valee tu nie ma.

-Co?

Zagryzłam policzek od środka, by nie powstrzymać gulę w gardle. 

-Lee jest w kasynie, ale ja nie wiedziałam. Piorun powiedział, że będzie tu, ale...

-Uciekaj stamtąd

-Nie mogę!- uniosłam głos patrząc na White'a- Przeproś ode mnie Colin'a za wszystko i powiedz, że strasznie go kocham. Ciebie też kocham, Zayn
-Diana ani mi się waż!-krzyknął, a ja mogłam wyczuć, że pewnie płacze. Mój Zayn płacze.
-Żegnaj Malik.
Odstawiłam telefon od ucha i włożyłam go do kieszeni. On mnie oszukał. Valee miała być tutaj. Miąłam widzieć za kogo oddaję życie. Miałam powiedzieć do niej ostatnie słowa, miałam krzyczeć, by uciekała, ale nie zrobię tego, bo on mnie oszukała.
-Nie lubię jak ktoś kłamie w tak ważnych sprawach-powiedziałam przez zaciśnięte zęby i wyciągnęłam broń celując w niego.


---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wiecie co? PRZEKROCZYLIŚMY 50 000 WYŚWIETLEŃ! Teraz dążymy do setki :)
Wiem, że rozdział nie jest jakiś mega długi, ale nie mogłam zakończyć dalej niż w tym momencie. Pewnie znów będą komentarze 'w takim momencie?!' Taaaak, właśnie w takim xD
W związku z tym, że przekroczyliśmy upragnioną 50 chciałabym zoczyć tę 50 również w komentarzach.
Będę okrutna :D

50 komentarzy--> Następny rozdział :) 

Wiem, że potraficie.