Rozdział 44

Gdy Zayn znosił mój bagaż, ja próbowałam dodzwonić się do ojca, ale nic z tego. Włączała się sekretarka. Po trzecim razie zrezygnowałam i wyszłam z mieszkania. Oni nie przejmowali się mną przez tyle lat, więc czemu ja mam się przejmować nimi? Zamknęłam drzwi i zbiegłam po schodach. Zayn siedział w jeppie i obserwował każdy mój krok. Nie uśmiechał się, tak jak ja. Był śmiertelnie poważny. Nie znoszę go takiego. Szłam powoli w stronę auta, po czym wsiadłam do środka.
-Możemy jechać?- zapytał, a jego głos okazał się być bardziej radosny niż wyraz twarzy.
-Tak- powiedziałam i lekko się do niego uśmiechnęłam, a on zrobił to samo.
Dobrze było patrzeć na jego uśmiech. On rzadko się uśmiecha, a gdy jesteśmy z kimś, nie robi tego prawie wcale. Znów jadę z nim do Nortwich. Gdyby kilka miesięcy temu ktoś powiedział mi, że to zrobię pomyślałabym: 'oszalał'. Był moim wrogiem, nienawidziłam go, czułam jedynie wstręt. Teraz... teraz jest inaczej. Siedzę tu, z jego ręką na kolanie i w ogóle mi to nie przeszkadza. Nie wyobrażam sobie dnia bez widoku jego oczu, bez pocałunku i 'kocham cię'. Na naszym przykładzie widać, jak blisko z nienawiści do miłości. Boję się tylko jednego. Co jeśli jego 'kocham cię' nie jest prawdziwe? Co jeśli wszystkie czułe gesty to fikcja? Wiem, co mówili Charlie i Vivi, ale... jaką mam pewność, że to prawda? Jaką? Nie chcę go stracić. Chcę by prawdziwie mnie kochał.
Położyłam dłoń na jego, a on splótł nasze palca.
Nie, on nie kłamie. Zauważyłabym przecież.

***
Słońce już zachodziło kiedy Zayn skręcił w dróżkę prowadząca do domu jego dziadków. Z oddali zobaczyłam ogrodzenie, którego wcześniej tu nie było. Dość wysoki mur z czerwonej cegły.
-Zayn? Co to jest?
-Po naszym ostatnim wyjeździe postanowiłem to tu wybudować. Wziąłem z wygranej w wyścigu. Nie zamierzam ryzykować. Vivi przyjeżdża tu latem ze znajomymi i nie chcę by coś się jej stało...i tobie również. Zamontowałem też kamery. Teraz jest tu bezpiecznie.
Chłopak zaparkował pod domem i wyszedł z samochodu. Zrobiłam to samo. Dziwnie jest być tu po raz kolejny.
Wzięliśmy walizki i weszliśmy do środka. Salon, kawałek kuchni, korytarz, właz do piwnicy. Serce zaczęło mi bić szybciej na wspomnienia dnia, gdy z nożem z dłoni uciekłam przez Piorunem do piwnicy. W głowie słuchałam głos Zayn'a każącego mi się schować.
-Diana. Wszystko dobrze.
Malik stanął za mną i dotknął mojego ramienia. Nie było dobrze, bałam się. Cholernie się bałam.
Odwróciłam się do niego i zobaczyłam troskę w jego oczach. Zrobiłam krok do przodu i wtuliłam się w jego skórzaną kurtkę. Położył podbródek na czubku mojej głowy, gładził moje plecy i szeptał, że przy nim jestem bezpieczna.
-Nic ci się nie stanie. Nie dam cię skrzywdzić. Nigdy- szepnął mi do ucha i przytulił jak jeszcze nigdy wcześniej.
Czułam jego troskę i ciepło. Czułam uczucie, którym mnie darzy. On mnie kocha i nie wiem, jak głupia musiałam być by myśleć inaczej.
Zayn powoli się ode mnie odsunął i spojrzał na mnie.
-Zamknij oczy- poprosił
Niepewnie przymknęłam powieki, a on złapał mnie za rękę. Powoli prowadził przed siebie. Nagle poczułam podmuch zimna i wiedziałam, że wyszliśmy na dwór. Nie było schodów, więc to chyba taras. W pewnym momencie się zatrzymaliśmy, a ja otworzyłam oczy. Faktycznie, to był taras po środku którego było paleniska. To tutaj robiliśmy ognisko z okazji urodzin Charliego.
-Tu jest pierwszy raz całowaliśmy- powiedział Zayn
Tak. To tu. Podniosłem na niego wzrok i uśmiechnęłam się szeroko. Stanęłam na palcach i powiedziałam słowa, które Malik powiedział tu do mnie wtedy.
-To nic nie znaczy- i pocałowałam go namiętnie, tak jak kiedyś.
-To znaczyło więcej, niż mi się wydawało- powiedział cicho, opierając czoło o moje.
Staliśmy tak przez chwilę, ale gdy słońce już całkiem zaszło i zrobiło się ciemno, wróciliśmy do środka..
-Co chcesz na kolację?- zapytał
-Myślałam, że lodówka jest pusta.
-Ethan był wczoraj w pobliżu, więc poprosiłem, by kupił parę rzeczy.
Podeszłam do lodówki i zobaczyłam co jest w środku. Warzywa, kurczak, mleko, piwo, jajka.
-Może ja coś zrobię? Odwdzięczę się za kwiaty i śniadanie.
-Nie mam nic przeciwko- zaśmiał się i wycofał z kuchni- Zaniosę walizki do sypialni.
-Ja śpię w tej co ostatnio- krzyknęłam
Słyszałam jak chłopak się wraca i wiedziałam o co zapyta.
-Co? Chcesz spać sama?
-A co? Masz coś przeciwko?- zapytałam, próbując ukryć uśmiech
-Zabawne- powiedział i wyszedł z pomieszczenia- Bardzo mi przykro, ale musisz spać ze mną!
Zaśmiałam się i wyciągnęłam z lodówki warzywa i jajka. Omlet będzie ok.
Zabrałam się za robienie kolacji, a Zayn pewnie rozpakowywał swoje rzeczy.
Po chwili usłyszałam jak idzie i poczułam jego dłonie na sobie. Stał za mną. Objął mnie w tali i położył głowę na ramieniu.
-Mam do ciebie pytanie.
-Jakie?
Przez chwile milczał, a ja czułam na plecach jego szybkie bicie serca. O co chce mnie zapytać? Odłożyłam nóż na deskę i odwróciłam się.
-Zamieszkasz ze mną?
-Co?
-Nie masz pracy i ciężko będzie ci to wszystko ogarnąć, a poza tym większość czasu jesteś u mnie. Nie chcę się o ciebie martwić, gdy będziesz u siebie. Po odłożenia kasy na college dla Vivi zostało mi jeszcze trochę. Zamierzam znaleźć pracę, wyścigi też coś dadzą. Przemyśl to, dobra?
-A rozmawiałeś o tym z siostrą?
-Nie
-Przecież ona też tam mieszka. Powinna mieć coś do powiedzenia.
-Ona się zgodzi, przecież cię lubi. Po prostu o tym pomyśl i nie przejmuj się resztą, ok?
-Ok, przemyśle to.
Cholera. Wspólne mieszkanie? Tak szybko? Co prawda Lee i Blair też szybko ze sobą zamieszkali, ale to nie to samo. Oni od początku się lubili, nie było w ich życiu psycholi, którzy chcą ich zabić. Nie chcę mu odmówić, ale nie jestem pewna tego wszystkiego.

***
Leżałam z Zayn'em na kanapie w salonie i oglądałam jakąś komedię. Malik poszedł właśnie po piwo, a ja pisałam do Lee, że żyję. Nagle na ekranie pojawił się napis "1 nowa wiadomość". Od razu ją otworzyłam. Nie miałam tego numeru w kontaktach, więc nie miałam pojęcia kto to może być, ale gdy zobaczyłam treść, zaczęłam się domyślać.
-To nie koniec, siostro. T.
Travis. Nawet nie ukrywa się z numerem. On wie, że tu jestem? Co jeśli tak? Co jeśli tu przyjedzie? Wiem jedno, Travis chce pomścić śmierć ojca.



-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

To był naprawdę długi tydzień. Wczoraj do 21 siedziałam w szkole. Jestem troszeczkę zawiedziona co do komentarzy pod ostatnim rozdziałem. Mam nadzieję, że teraz będzie lepiej, przecież nie jest tak ciężko napisać jakiś komentarz. Czy z tych ponad 150 czytelników więcej niż 30 coś napisze?

50 komentarzy= NEXT Teraz będę konsekwentna