Rozdział 3

-Wygrałem
-Co? Nie, nie wygrałeś.
Wpatrywałam się w niego czekając aż potwierdzi moje słowa, ale tego nie zrobił. Powtórzył, że to on zwyciężył, a mnie odebrało mowę. To nie tak miało być. Blair miał wygrać a nie Malik.
-Pakuj się-powiedział wstając z ziemi
-Nie jadę-szepnęłam i zrobiłam krok w tył.
Byłam świadoma tego co właśnie zrobiłam. Wiedziałam, że Zayn nie odpuści i prędzej czy później będę  musiała z nim iść.
-Pakuj się-powtórzył znacznie ostrzej i przybliżył się do mnie.
Zrobiłam kolejny krok do tyłu i uderzyłam plecami w drzwi sąsiada. Modliłam się by stary Jepherson był w domu, ale po chwili przypomniałam sobie, że tydzień temu wyjechał w odwiedzimy do córki.
-Diana-syknął
-Po co mam z tobą jechać?
-Bo wygrałem
Na jego twarz wkradło się rozbawienie. Śmieszy go to jak rozbita jestem w tym momencie?! Śmieszy go to, że jego brązowe oczy przyprawiają mnie o dreszcze?! Jestem twarda, nie dam się!
-Nie jadę. Nie wiem co obiecał ci Bir, ale ja nigdzie nie jadę.
-Sama tego chciałaś-powiedział i przerzucił mnie sobie przez ramię. Mogłabym krzyczeć, ale obracanie się w tym towarzystwie dało mi do myślenia i wiem, że coś takiego nie da nic dobrego. Postanowiłam z całej siły uderzyć go w plecy...nawet nie poczuł. Przestałam walczyć gdy doszliśmy na parking. Jego motor stał kilka metrów od wejścia. Jak mogłam go wcześniej nie zauważyć?
-Zayn puść mnie!-niemal krzyknęłam
Chłopak zaskoczył mnie gdy zrobił to o co proszę. Wiedziała jednak, że nie da mi odejść.
-Wybieraj, albo jedziesz ze mną, albo Blair, Lee, Alarick a nawet Leslie zginą z rąk moich ludzi.
Leslie? Skąd on wie o mojej siostrze? Śledził mnie, ale również ją? Co to do cholery ma być?
-Dlaczego obserwujesz moich bliskich? Co my c zrobiliśmy?
-Wy nic.
Nie rozumowałam jego odpowiedzi. Nic mu nie zrobiliśmy a jednak nas, a raczej mnie, prześladuje. Dlaczego Malik założył się z Blair'em? Zabił jego przyjaciela a teraz wznowił terror?
-Ile?-zapytałam
-Co ile?
-Na ile mam z tobą jechać? Kiedy odwieziesz mnie do domu?
-Diana ja cię nie pożyczam, ja cię zabieram.
-Co?-mimo tego, że moje serce rzadko łamie strach, teraz nie myślałam o niczym innym.
Zayn przybliżył się i stał zaledwie kilka centymetrów ode mnie.
-Nie chcę cię skrzywdzić. Jeśli nie pojedziesz teraz ze mną, za godzinę do twojego mieszkania wpadnie pięciu Marokańczyków i nie będą tak mili jak ja. Sprzedadzą cię jakimś facetom i już nigdy nie zobaczysz przyjaciół ani rodziny. Ja chcę cie tylko chronić.
-Dlaczego?
-Oboje mamy podobne problemy. Zaufaliśmy kłamcy, którego zabiła głupota.
Kłamcy? "Zabiła głupota"? O kogo, o co mu chodzi? Jego osoba wywołuje w mojej głowie zbyt wiele pytań bez odpowiedzi. Jedynym wyjściem by sobie to poukładać jest...pojechanie z nim.
-Co z moimi rzeczami?-zapytała wlepiając wzrok z ziemię.
-Wyśle po nie kogoś-w jego głosie mogłam wyczuć rozbawienie-Masz.
Podał mi czarny kas. Byłam pewna, że będę mogła jechać swoim motorem...jednak nie. Wsiedliśmy na maszynę a ja próbowałam trzymać się jak najdalej od niego. Złapała się rączki z tyłu i starałam się nie upaść.
-Trzymaj się mnie-powiedział
-Dzięki, ale nie.
-Jak sobie chcesz.
Ruszył i od razu pożałowałam swojej decyzji. Na każdym zakręcie czułam jak niemal lecę na ziemię. Jazda na szczęście nie trwała zbyt długo, więc gdy tylko się zatrzymaliśmy zeskoczyłam z motoru i oddałam Zayn'owi kask. Staliśmy pod jakąś starą kamienicą. Nie chcę nawet wiedzieć jakie typy się tu kręcą. Tynk sypał się ze ścian, wszędzie walały się jakieś śmieci. Mam nadzieję, że w jego mieszkaniu nie jest tak jak tutaj.
-Chodzi-powiedział i ruszył do klatki schodowej.
Poszłam za nim nie chcąc zostać chodź na chwilę sama. Nie miałam pojęcia, że w okolicy są takie miejsca.
W budynku czuć było alkohol...litry alkoholu. Weszliśmy na drugie piętro a Zayn wyciągnął z kieszeni kurtki klucze. Otworzył drzwi i wpuścił mnie pierwszą do środka. Inni mogliby wziąć go za gentleman'a, ale nie ja. -Rozgość się.
W jego mieszkaniu było zupełnie inaczej...całe szczęście. W powietrzu unosił się zapach męskich perfum i wydaje mi się, że róż, ale to chyba niemożliwe by w jego loku były kwiaty, prawda? Ściany w korytarzu były gołe, zwykła czerwona cegła. Podłoga wyłożona była jasnymi panelami.
-Idziesz?-zapytał gdy zobaczył, że nadal stoję przy drzwiach.
Zrobiłam pierwszy krok, później drugi i kolejny po nim. Doszłam do średniej wielkości salonu i już wiedziałam skąd ten zapach róż. Na małym stoliku stał wazon z trzema pięknymi, czerwonymi kwiatami.
-Mieszkasz sam?
-Z siostrą.
-Jest późno, gdzie ona jest?
-Pisała, że właśnie wraca. Sądzę, że się polubicie. Jest chyba w twoim wieku.
-Ile ma lat?
-17
-Młodsza o dwa lata.
Co z nim nie ta? Zajmuje się jakąś obcą dziewczyną, pozwalając by jego siedemnastoletnia siostra chodziła sama o tej godzinie.
Nagle usłyszałam otwierające się drzwi a chwilę później ujrzałam śliczną, młodą dziewczynę. Miała na sobie czarne spodnie, T-shirt i kurtkę tego samego koloru. Styl ma taki sam jak Zayn, urodę jednak bardzo odmienną. Brązowe włosy idealnie pasowały do jej ciemnych oczu, które przymrużałam gdy się uśmiechała.
-Cześć. Jestem Vivi-powiedziałam wyciągając do mnie rękę
-A ja Diana
-Wiem i szczerze ci współczuję.





*Jeśli przeczytałeś/aś napisz komentarz*


Notka od autorki: Dziękuję za pierwsze 2 tys. wyświetleń...oby tak dalej :) Zaraz dodam Vivi do bohaterów a wy w tym czasie komentujcie.